Czym jest savoir vivre wobec pacjentów z niepełnosprawnościami?
Przyznam, że gdy pierwszy raz usłyszałam takie określenie, to byłam trochę zdezorientowana.
Dlaczego savoir vivre? To przecież nie do końca pasuje.
A jednak, jeśli skupimy się na definicji (a właściwie jej części): znajomość reguł grzeczności obowiązujących w danej grupie, to przynajmniej ja zaczynam widzieć sens.
Zacznijmy od przykładu.
Historia – czym jest savoir vivre wobec pacjentów z niepełnosprawnościami?
Do rejestracji przychodni specjalistycznej wchodzi starsza Pani. Widać, że ma pewne trudności z poruszaniem się. Przedstawia swoją sprawę. Pani w rejestracji informuje ją, że to chwilę potrwa i zaprasza (miłym tonem głosu, z uśmiechem na twarzy), by usiadła i poczekała na dokumenty. Po chwili rejestratorka wychodzi zza „lady” i podchodzi do pacjentki. „Kuca”, tak by łatwiej nawiązać z nią kontakt wzrokowy. Podaje pacjentce dokumenty i podkładkę, by ułatwić jej wypełnienie papierów…
Jak poczułbyś się na miejscu tej pacjentki? A może łatwiej będzie Ci sobie wyobrazić, jak poczułbyś się, gdyby to była Twoja mama lub babcia?
Dla mnie ta krótka historia świetnie pokazuje, że kilka prostych zachowań ze strony osoby z rejestracji i w praktyce widzimy zasady uprzejmości i grzeczności, dostosowane do potrzeb tej konkretnej pacjentki.
Na tym dla mnie polega savoir vivre wobec pacjentów z niepełnosprawnościami. To wprowadzenie zasad, które nie zawsze są intuicyjne, a dzięki którym pokazujemy uprzejmość. W tym przypadku było to:
- zauważenie, że dla pacjentki czekanie (stanie) przy ladzie jest problemem;
- zaoferowanie rozwiązania: proszę usiąść;
- wyjście zza „lady” pracownika i podejście do pacjentki (zamiast wołania pacjentki);
- przyjęcie takiej pozycji, która ułatwiała nawiązanie kontaktu wzrokowego. Zasada ta dotyczy też np. kontaktu z dzieckiem;
- ułatwienie przy wypełnianiu dokumentów: podkładka.
Podstawowe zasady savoir vivre wobec pacjentów z niepełnosprawnościami
Zachęcam – na podstawie: Praktyczny poradnik savoir vivre wobec osób niepełnosprawnych, United Spinal Association – do zapoznania się z przydatnymi zasadami:
- Zanim pomożesz – zapytaj. Nie każda osoba z niepełnosprawnością potrzebuje czy też chce pomocy. Szczególnie dorośli z niepełnosprawnością chcą być po prostu traktowani jak inni pacjenci, czy też jak osoby niezależne. Dlatego dobrze jest zapytać czy dana osoba potrzebuje Twojej pomocy.
- W przypadku osób z niepełnosprawnością ruchową (z laską, na wózku, itd.) pamiętaj, że te przedmioty traktują jako część ich przestrzeni osobistej. Uważaj, by jej nie naruszać.
- Gdy pacjent jest z osobą towarzyszącą (opiekunem) – zawsze zwracaj się do pacjenta, a nie do jego opiekuna.
- Nie rób żadnych założeń. To osoba niepełnosprawna wie – co może, a czego nie. Zna swoje ograniczenia najlepiej. Dlatego niczego nie zakładaj z góry, po prostu dopytaj!
- Bądź przygotowany na prośby ze strony pacjentów z niepełnosprawnością. To nie skarga, a wręcz informacja, że czują się na tyle dobrze w Twojej obecności, by poprosić, np. o przyniesienie innego krzesła.
- Zwracaj uwagę na używane słowa i zwroty. Np. mów osoba z niepełnosprawnością, a nie niepełnosprawny. Nie używaj oceniających zwrotów: kaleka, upośledzony. Osoby niepełnosprawne mogą też nie lubić eufemizmów, typu: „sprawny inaczej”.
Polecam ten poradnik w całości: savoir-vivre.
Z kolei kilka porad związanych z obsługą pacjenta w starszym wieku przeczytasz tutaj: Pacjent w starszym wieku-jak z nim rozmawiać?
A tu szerzej o pacjentach z indywidualnymi potrzebami: pacjenci ze szczególnymi potrzebami.
Na koniec: savoir vivre wobec pacjentów z niepełnosprawnościami to jedno, ale najważniejsze jest to, że dorośli z niepełnosprawnością chcą być traktowani jako niezależni ludzie – to podstawa!
{ 0 komentarze… dodaj teraz swój }